Τι γίνεται με την πληρωμή των κοινωφελούς;

Από 12 Σεπτεμβρίου –και αφού είχε εξαντληθεί κάθε χρονικό περιθώριο για την έναρξη του προγράμματος- κληθήκαμε να αναλάβουμε την «κοινωφελή» μας εργασία.

(Αντιπαρέρχομαι όσους προσλήφθηκαν χωρίς να έχουν την παραμικρή ανάγκη, όσους κάνουν δεύτερη ή και τρίτη δουλειά παράνομα, όσους πηγαίνουν όποτε το θυμηθούν, ακόμα και όσους δεν εμφανίζονται καν)
Ενάμιση μήνα μετά είμαστε απλήρωτοι. Και το χειρότερο δεν είναι αυτό. Είναι ότι δεν υπάρχει καμία υπεύθυνη και επίσημη ενημέρωση. Αρχικά υπήρχε η φήμη ότι θα πληρωθούμε 20 Οκτώβρη. Μετά 20 Νοέμβρη. Και τα τελευταία…. νέα μιλούν για γιορτές Χριστουγέννων.
ΟΙ περισσότεροι από μας ήμασταν μακροχρόνια άνεργοι, αρκετοί με άνεργους-άνεργες συζύγους, με παιδιά και χαμηλά εκκαθαριστικά (δηλαδή χωρίς καταθέσεις και αποθέματα). Δεν πάμε στη δουλειά ούτε για αναψυχή ούτε για χόμπι.
Υποτίθεται πως τα χρήματα υπάρχουν και περιμένουμε να «ξεκλειδωθεί» ένας κωδικός.
Οι –εύλογες- απορίες μου, λοιπόν, είναι οι εξής:
1.Που βρίσκονται αυτά τα χρήματα (αφού υπάρχουν);
2.Ποιος τα διαχειρίζεται;
3.Μήπως (όπως συμβαίνει συνήθως σε ανάλογες περιπτώσεις) τοκίζονται και –αν ναι- ποιος θα εισπράξει τους τόκους και πως θα τους αξιοποιήσει;
4.Αλήθεια, τι θα γίνει με τα χρήματα των 20 θέσεων που χάθηκαν;
Σε μία περιοχή που –όσο «κλισέ» κι αν ακούγεται- μαστίζεται από την ανεργία, σε μία περιοχή που το κρύο έχει ήδη αρχίσει να γίνεται τσουχτερό και η τιμή του πετρελαίου ακόμα «τσουχτερότερη», αναρωτιέται κανείς πως εμείς και οι οικογένειές μας τα βγάζουμε πέρα; Δε μιλάμε για πολυτέλειες. Δεν περιμένουμε αυτά τα χρήματα για να τα σπαταλήσουμε άσκοπα. Πρόκειται για την καθημερινότητα και την ΕΠΙΒΙΩΣΗ μας…
Για τον λόγο αυτό ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ μια επίσημη ενημέρωση, που θα βάλει τέλος στην αγωνία μας. Μπορεί σε όσους έχουν ήδη «βολευτεί» να φαίνεται εξωπραγματικό, όμως οι περισσότεροι από μας κοιμόμαστε και ξυπνάμε με το άγχος ΑΝ αύριο θα καταφέρουμε να παρέχουμε στα παιδιά μας, όχι ακριβά ρούχα ή παιχνίδια και εξωσχολικές δραστηριότητες, αλλά θέρμανση και τροφή….
Ελπίζω οι αρμόδιοι φορείς να δείξουν την απαιτούμενη ευαισθησία και να κινηθούν σύντομα οι διαδικασίες πριν χάσουμε εντελώς την αυτοεκτίμηση και την αξιοπρέπειά μας.
Θα κλείσω με ένα διαχρονικό ποίημα του Κωστή Παλαμά και με την ευχή η διαμαρτυρία μου να έχει αποτέλεσμα στις οικογένειες των εργαζόμενων που περιμένουν και αγωνιούν.
«Στην αργατιά, στη χωριατιά, το χιόνι, η γρίπη, η πείνα, οι λύκοι
ποτάμια, πέλαγα, στεριές, ξολοθρεμός και φρίκη.
Χειμώνας άγριος. Κι η φωτιά, καλοκαιριά στην κάμαρά μου.
Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου»

Ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία
Γ.Κ.