Αρχιερατικό Μνημόσυνο και Επιμνημόσυνη Δέηση

Την Κυριακή 3 Μαρτίου 2013, ο ΦΣΦ «Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ», θα τελέσει Αρχιερατικό Μνημόσυνο στο Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης (9.00 π.μ.), υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των ιδρυτών, θυσιασθέντων, δωρητών, ευεργετών και μελών του Συλλόγου.
Στη συνέχεια (11.15 πμ), θα τελεσθεί 

Επιμνημόσυνη Δέηση στο Μνημείο των «7 Ηρώων», στο προαύλιο του Συλλόγου. 

Η «ΠΛΑΤΕΙΑ 7 ΗΡΩΩΝ 1944»

(17 Ιανουαρίου 1944)
Η ονομασία της πλατείας που βρίσκεται εμπρός από το κτήριο του ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ, «Πλατεία 7 Ηρώων 1944», είναι αφιερωμένη στη μνήμη επτά (7) παιδιών, μαθητών Γυμνασίου και μελών του ΦΣΦ «Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ», που κατακρεουργήθηκαν από ένοπλα τμήματα του Βουλγαρικού στρατού κατοχής στις 17 Ιανουαρίου 1944.
Οι 7 νέοι Φλωρινιώτες Αριστοτελικοί ήταν:
Δημήτριος Τάνος (μαθητής Γυμνασίου - Μέλος του Ορειβατικού Τμήματος του ΦΣΦΑ).
Γεώργιος Λουκίδης (μαθητής Γυμνασίου - Μέλος του Ορειβατικού Τμήματος του ΦΣΦΑ).
Γεώργιος Σεχίδης (μαθητής Γυμνασίου - Μέλος του Ορειβατικού Τμήματος του ΦΣΦΑ).
Συμεών Χατζηπροδρόμου (μαθητής Γυμνασίου - Μέλος της Ορχήστρας του ΦΣΦΑ).
Κω/νος Γαζίνος (μαθητής Γυμνασίου - Μέλος της Χορωδίας του ΦΣΦΑ).
Πέτρος Μάρκου (μαθητής Γυμνασίου - Μέλος του Θεατρικού Τμήματος του ΦΣΦΑ).
Λάσκαρης Στεφανίδης (μαθητής Γυμνασίου - Μέλος του Ορειβατικού Τμήματος του ΦΣΦΑ).
Στις 15 Ιανουαρίου 1944, οι επτά νέοι Φλωρινιώτες και μέλη του ΦΣΦ «Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ», συνειδητοποίησαν πως η ελευθερία της πατρίδας χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερο αγώνα, από αυτόν που ήδη είχαν κάνει με την ίδρυση και ενίσχυση των Τμημάτων του «Αριστοτέλη» και μεγαλύτερη αυταπάρνηση. Γεμάτοι νεανικό ενθουσιασμό πήραν τη γενναία απόφαση να καταταγούν στα εθνικά ανταρτικά σώματα του ΕΔΕΣ, εναντίον των ξένων κατακτητών. Κατευθύνθηκαν από την πόλη της Φλώρινας, μέσω της οροσειράς του Βαρνούντα (Περιστέρι), προς την Πρέσπα, φθάνοντας
 τελικά στο χωριό Λαιμό των Πρεσπών.
Στις 17 Ιανουαρίου 1944 συλλαμβάνονται στις παρυφές του χωριού αυτού, μέσα σε Ελληνικό έδαφος, από 25 στρατιώτες του Βουλγαρικού κατοχικού στρατού (συνεργάτες των Γερμανών) και οδηγούνται δεμένοι χέρι με χέρι και όλοι μαζί στη σειρά, με τηλεφωνικά καλώδια, 50 μέτρα μέσα στο έδαφος της (τότε) Γιουγκοσλαβίας, που βρισκόταν υπό βουλγαρική κατοχή και διοίκηση. Κατά τη διάρκεια της σύντομης πορείας, οι Βούλγαροι στρατιώτες τους χτυπούσαν με τους οπλοκόπανους, κασμάδες και φτυάρια ενώ λόγχιζαν τα σώματά τους (όχι όμως με θανατηφόρα
 χτυπήματα), προκαλώντας τους αφόρητους πόνους.
Σε απόσταση 50 μέτρων από τα σύνορα και σε έδαφος που είχαν την «αρμοδιότητα» η μακάβρια πομπή σταμάτησε. Ξέδεσαν τα χέρια των επτά νέων και με τα ίδια καλώδια έδεσαν σφικτά τα πόδια τους. Τους υποχρέωσαν, αφού τους έδωσαν φτυάρια και κασμάδες, να σκάψουν δυο παραπλήσιες λάκκους («πολυβολεία» τα ονόμασε στα ελληνικά ο επικεφαλής Βούλγαρος λοχίας).
Μετά το άνοιγμα των λάκκων, με τα ίδια φτυάρια και κασμάδες, οι Βούλγαροι στρατιώτες τους χτυπούσαν ανελέητα σε όλο τους το σώμα μέχρι να παραδώσουν το πνεύμα τους.
Αυτόπτης χωρικός μάρτυς, που παρατηρούσε κρυμμένος από απόσταση, περιγράφει με φρικιαστικό τρόπο το έγκλημα:
«Είδα τη συνοδεία από μακριά και κρύφθηκα. Ήταν δεμένα και τα επτά χέρι με χέρι. Οι στρατιώτες τους λόγχιζαν στα χέρια και στα πόδια και όλοι σχεδόν οι στρατιώτες αυτοί είχαν κρεμασμένα στα πλευρά τους κοντά φτυάρια και κασμάδες. Όταν έφθασαν εδώ τους ξέδεσαν τα χέρια, τους έδεσαν τα πόδια και τους έβαλαν να σκάψουν δυο λάκκους κοντά-κοντά. Μετά, οι στρατιώτες τους πήραν τα εργαλεία και σαν τρελοί άρχισαν με αυτά να χτυπούνε τα επτά παιδιά. Ένα από τα παιδιά, ξανθός και ψηλός θυμάμαι, γιατί ξεχώριζε το κεφάλι του απ’ τα άλλα,
 άκουσα που φώναξε «ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ». Τους χτυπούσαν μισή ώρα περίπου και όταν βεβαιώθηκαν πως όλα τα παιδιά πέθαναν, σκέπασαν πρόχειρα τα κατακρεουργημένα κορμιά τους με το λιγοστό χώμα που είχαν φτυαρίσει πριν λίγο τα ίδια και αμέσως άρχισαν με χιόνι να ξεπλένουν τα χέρια, τα πρόσωπά τους και τα ρούχα τους που είχαν ποτισθεί απ’ τα αίματα αυτών των παιδιών».
Στις 15 Ιανουαρίου 1978 (34 χρόνια από το μαρτύριό τους) και μετά από πολύχρονους αγώνες, όλων των Δ.Σ. του ΦΣΦΑ, για επιστροφή των οστών των επτά Ηρώων και ενταφιασμό τους στη γενέτειρά τους Φλώρινα, με ενέργειες του Υπουργείου των Εξωτερικών, του Γενικού Προξένου των Σκοπίων κ. Βήκα, του Νομάρχη Φλώρινας κ. Θεόδωρου Ασπασίδη, του Δημάρχου Φλώρινας κ. Αναστασίου Σούλα, του προέδρου του ΦΣΦΑ κ. Νικολάου Χάσου, του Μητροπολίτη Φλωρίνης Πρεσπών και Εορδαίας κ. Αυγουστίνου, των Στρατιωτικών και Αστυνομικών αρχών, στο συνοριακό σταθμό
 της Νίκης, τα οστά των επτά ηρώων παραδόθηκαν μέσα σε φέρετρο από τις αρχές της τότε Γιουγκοσλαβίας, στον τότε Νομάρχη Φλώρινας κ. Ασπασίδη, ο οποίος τα σκέπασε με την ελληνική σημαία. Γονείς και συγγενείς των νεκρών, στρατιωτικό άγημα, Αριστοτελικοί και πλήθος κόσμου υποδέχθηκαν τους 7 Ήρωες.
Μέλη του ΦΣΦΑ και πρόσκοποι παρέλαβαν το φέρετρο με το πολύτιμο φορτίο και κατευθύνθηκαν στη Φλώρινα, στο Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Παντελεήμονα, όπου και εψάλλη επιμνημόσυνη δέηση υπό του -τότε- Πρωτοσυγκέλλου και μετέπειτα Μητροπολίτη Φλωρίνης κ. Θεοκλήτου. Ο Γεν. Γραμματέας του ΦΣΦΑ κ. Φώτης Γκίλλος, εκφώνησε επιμνημόσυνο λόγο, ενώ η Μικτή Χορωδία του, ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ υπό τη δ/νση του μαέστρου της κ. Ιωάννη-Νέαρχου Δάνη έψαλε το «Αιωνία η μνήμη». Τα οστά με πομπή μεταφέρθηκαν στο στρατιωτικό νεκροταφείο Φλώρινας όπου και
 φυλάχθηκαν μέχρι την ανέγερση κατάλληλου μνημείου στον αύλειο χώρο του ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ.
Το 1989 με δωρεές μελών και φίλων της μεγάλης Αριστοτελικής οικογένειας, κατασκευάστηκε μνημείο, το οποίο σχεδίασε ο Αρχιτέκτονας κ. Τηλέμαχος Ρόμπης και κατασκεύασε ο Μηχανικός κ. Δημήτριος Στύλου, ενώ η πλατεία που βρίσκεται μπροστά από την κύρια είσοδο του Συλλόγου, με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Φλώρινας, ονομάστηκε προς τιμή τους, «Πλατεία 7 Ηρώων 1944».

* Τα παραπάνω ιστορικά στοιχεία προέρχονται από το Περιοδικό "Αριστοτέλης", τ. 141/1980 - και από τον επικήδειο λόγο του Φώτη Γκίλλου, τότε γενικού γραμματέα του συλλόγου