Οι δολοφόνοι του Χριστού

Σάβ Ε΄ εβδομάδος Νηστειών, Μρ 8,27-31

Ο Κύριος ενώ βρισκόταν στις βόρειες όχθες της Γεννησαρέτ, στη Βηθσαϊδά, προχώρησε βορειότερα περίπου 150-200 χιλιόμετρα και βρέθηκε στην περιοχή της Καισαρείας του Φιλίππου, μιας πόλεως που λεγόταν έτσι από το γιο του Ηρώδου Φίλιππο, προς

διάκριση από την άλλη Καισάρεια, την παραλιακή, που ήταν διοικητική, ενώ η Ιερουσαλήμ η θρησκευτική πρωτεύουσα του Ισραήλ.

Βγήκε λοιπόν με τους μαθητάς του στα γύρω από την Καισάρεια χωριά λίγες μέρες πριν από την παράδοσή του στους αρχιερείς και γραμματείς, και καθώς περπατούσαν τους ρωτούσε·

-Τί λένε οι άνθρωποι ότι είμαι ποιος; (27).

Όχι ότι δεν ήξερε τι φρονούν οι άνθρωποι και οι μαθηταί του γι’ αυτόν, αλλά προφανώς ήθελε ν’ ακούσει τους μαθητάς του, για να κάνει στη συνέχεια σ’ αυτούς την αποκάλυψη κάποιων σοβαρών γεγονότων, που επρόκειτο να του συμβούν, προετοιμάζοντάς τους εσωτερικά, για να μη σοκαριστούν.

Οι μαθηταί απάντησαν ότι άλλοι τον παίρνουν για τον Ιωάννη το βαπτιστή, άλλοι για τον προφήτη Ηλία, και άλλοι για έναν από τους προφήτες (28).

Η γνώμη του λαού γι’ αυτόν γενικά ήταν οπωσδήποτε τιμητική, αφού και ο Βαπτιστής και ο Ηλίας και κάθε προφήτης θεωρούνταν κορυφαία πρόσωπα της ιστορίας του Ισραήλ, σταλμένα από το Θεό να υπηρετήσουν το θέλημά του. Αλλά βέβαια για τον Ιησού θα έπρεπε να έχουν ανώτερη ιδέα ή μάλλον μοναδική.

Ο λαός όμως ήταν λίγο δύσκολο να έχει τη σωστή αντίληψη για τον Ιησού, ότι είναι ο Μεσσίας· το μυαλό τους δεν μπορούσε να φτάσει ώς εκεί, επειδή άκουγαν στη συναγωγή ότι ο Μεσσίας θα είναι επίγειος  βασιλεύς, ο δε Ιησούς δεν έδειχνε για τέτοιος. Αν είχαν τη σωστή αντίληψη για το Μεσσία, σίγουρα θα του απέδιδαν αυτόν τον τίτλο.  Δεν έπρεπε όμως ο όμιλος των μαθητών να μείνει σ’ αυτήν τη λαθεμένη αντίληψη· έπρεπε να γνωρίζουν την αλήθεια ως προς το ποιος είναι, αφενός μεν για να μη σκανδαλιστούν όταν θα τον έβλεπαν στο σταυρό, και αφετέρου για να κηρύξουν αργότερα στον κόσμο την αλήθεια για το πρόσωπό του. Γι’ αυτό και τους ρωτάει·

-Πέραν του τί λένε οι άνθρωποι, εσείς οι μαθηταί μου, τί λέτε για μένα; Και απαντά ο Πέτρος και του λέει·

-Εσύ είσαι ο Χριστός, που σε έχρισε ο Θεός για να σώσεις τον κόσμο (29).

Ο Κύριος αυτή τη φορά πήρε τη σωστή απάντηση και, όπως ιστορεί ο Ματθαίος (ο Μάρκος το αποσιωπά), επαινεί τον Πέτρο για τη σωστή απάντηση, αλλά του λέει ότι αυτή δεν προήλθε απ’ αυτόν· του την αποκάλυψε ο ουράνιος Πατέρας. Του είπε ακόμη το σπουδαίο εκείνο, ότι η ομολογία του αυτή είναι δυνατή και ακλόνητη σαν την πέτρα. Και πάνω σ’ αυτήν την πέτρα της ομολογίας θα κτίσει ο ίδιος την εκκλησία του και δεν θα μπορέσουν να την κλονίσουν ούτε οι δυνάμεις του άδου (Μθ 16,16-19).

Αλλ’ επειδή αυτή την ομολογία του Πέτρου ο κόσμος δεν ήταν ακόμη έτοιμος  να την ακούσει, τους έδωσε αυστηρή παραγγελία να μη τη λένε σε κανέναν (30).

Και αμέσως προχώρησε στην όχι ευχάριστη αποκάλυψη ότι ο Υιός του ανθρώπου, δηλαδή ο ίδιος, πρέπει να πάθει πολλά και ν’ αποδοκιμαστεί από τους πρεσβυτέρους αρχιερείς και γραμματείς, και να θανατωθεί, και μετά από τρεις μέρες ν’ αναστηθεί (31).

Όλοι αυτοί που αναφέρει, αποτελούσαν την άρχουσα θρησκευτική τάξη του Ισραήλ, και, ενώ θα έπρεπε να είναι οι πρώτοι που θα δέχονταν τον Ιησού ως προφήτη και χρισμένο του Θεού, ως ανώτερό τους, ή έστω ως ίσο τους, αυτοί τον φθόνησαν, τον περιφρόνησαν, τον μίσησαν, και το μίσος του τελικά τους οδήγησε  στο φόνο του. Μεγάλο το αρχιερατικό μίσος.

Και οι ίδιοι οι μαθηταί καταλάβαιναν το αντιδραστικό πνεύμα των φαρισαίων και γραμματέων και διαισθάνονταν το μίσος προς το διδάσκαλό τους, αλλά για να έχουν σωστή και ρητή πληροφόρηση για τα αισθήματά τους, ο Κύριος τους αποκάλυψε τί πρόκειται να του κάνουν. Ότι πρέπει να τον αποδοκιμάσουν και να τον θανατώσουν. Αυτά θα γίνουν, αλλ’ αυτοί όμως ως μελλοντικοί κήρυκες και συνεχισταί του έργου του, δεν έπρεπε ν’ απογοητευθούν και να τα παρατήσουν, διότι δεν επρόκειτο να παραμείνει στο θάνατο, αλλά την τρίτη ημέρα μετά τη θανάτωσή του επρόκειτο ν’ ἀναστηθεί, και όλοι οι εχθροί του να ηττηθούν κατά κράτος.

Οι αρχιερείς οι πρεσβύτεροι και οι γραμματείς που συνεχίζουν και σήμερα να δολοφονούν το Χριστό είναι ο εκάστοτε πάπας και ο περίγυρός του. Αυτοί διαστρεβλώνοντας το χωρίο που μας απασχόλησε πιο πάνω, δίνουν την έμφαση εκεί που δεν πρέπει, δηλαδή στον Πέτρο. Όχι στην ομολογία του Πέτρου, που όπως είπε ο Ιησούς, δεν ήταν δική του αλλά του Θεού Πατρός, ούτε δίνουν την έμφαση στην πρόρρηση του Χριστού για το θάνατο και την ανάστασή του· αυτά τα δύο είναι τα θαυμαστά στο διάλογο του Ιησού με τους μαθητάς του. Το ένα δείχνει την αυτοκυριαρχία και την εκουσία σταύρωσή του, και το άλλο ότι γνωρίζει τα πάντα γύρο από το άμεσο μέλλον του.  Και το ένα και το άλλο φανερώνουν  τη θεότητά του.

Έτσι ουσιαστικά γκρεμίζουν την κεντρική θεολογία του πάθους και της αναστάσεως του Χριστού και οικοδομούν την εγωκεντρική και εωσφορική παπική φλυαρία και φαντασιοκοπία του επάρατου πρωτείου. Ο Θεός να φυλάει την εκκλησία του από το θεοκτόνο παπισμό.

Αθανάσιος Γ. Σιαμάκης, αρχιμανδρίτης