Θεραπεία μογιλάλου

Σάβ Δ΄ εβδομάδος Νηστειών, Μρ 7,31-37

 Ήταν η περίοδος κατά την οποία ο Κύριος είχε βγει από τα όρια της Παλαιστίνης, βορειοδυτικώς, και μπήκε στα μέρη της Τύρου και της Σιδώνος, δύο ιστορικών ναυτικών χαναανιτικών ή φοινικικών πόλεων, που είναι κτισμένες στ’ ανατολικά 

παράλια της Μεσογείου, κάτω από τους πρόποδες του όρους Καρμήλου. Εκεί κάπου είχε κάνει άλλοτε καλά και τη θυγατέρα της Χαναναίας, που είχε πνεύμα ακάθαρτο, την οποία επαίνεσε για την πίστη της και την ταπεινοφροσύνη της.

Παίρνοντας τώρα το δρόμο της επιστροφής και αφήνοντας τα όρια του κρατιδίου της Φοινίκης, κατευθύνεται προς  τις ανατολικές ακτές της Γεννησαρέτ, κινούμενος όχι βορείως της λίμνης, αλλά νοτίως, μέσω επαρχίας Δεκαπόλεως¹, που εκτεινόταν νοτιοανατολικώς της Γεννησαρέτ. Στην περιοχή αυτή ανήκαν και τα Γάδαρα από όπου οι κατοικοί τους τον είχαν διώξει, όταν σε κάποια άλλη ευκαιρία τους είχε επισκεφθεί.

Στην επαρχία της Δεκαπόλεως του φέρνουν έναν κωφό μογιλάλο (= μόγις + λάλος)², δηλαδή έναν άνθρωπο που δεν άκουγε και δεν μπορούσε να μιλήσει καθαρά. Με δυσκολία (= μόγις) έλεγε κάποιες λέξεις με παράξενη προφορά, που λίγοι την καταλάβαιναν. Και αυτοί που τον έφεραν παρακαλούν τον Ιησού να βάλει πάνω του το χέρι του και να τον θεραπεύσει (32).

Ο Κύριος που στις περιπτώσεις ασθενών έδειχνε πάντοτε συμπάθεια, αφού τον ξεχώρισε από το πλήθος και τον πήρε ιδιαιτέρως, έβαλε τα δάχτυλά του στ’ αυτιά του, δηλαδή το ένα δάχτυλο του αριστερού χεριού του στο δεξιό αυτί του και το άλλο δάχτυλο του δεξιού χεριού του στο αριστερό αυτί του.

Έκανε δηλαδή ο Κύριος κάποιες εποπτικές κινήσεις, για να δει τη θετική ή αρνητική αντίδραση του πάσχοντος, την εμπιστοσύνη του ή την αμφισβήτηση, μια και δεν μπορούσε αλλιώς να επικοινωνήσει μαζί του. Διότι σ’ όλες τις περιπτώσεις θεραπειών ο Κύριος ζητούσε εμπιστοσύνη από τον θεραπευόμενο. Και έδειξε λοιπόν και αυτός, παρ’ όλο που δεν είχε λαλιά, θετική αντίδραση. Έδειξε την εμπιστοσύνη του στο Χριστό, παρ’ όλο που τον έβλεπε για πρώτη φορά.

Αλλ’ ο Ιησούς του έκανε και ένα τεστ ακόμη πιο τολμηρό και ασυνήθιστο· έφτυσε το δάχτυλό του και άγγιξε μ’ αυτό τη γλώσσα του ασθενούς (33).

Και πάλι ο ασθενής αντιδρά θετικά. Τότε ο Κύριος σήκωσε τα μάτια του προς τον ουρανό και έβγαλε έναν αναστεναγμό, προφανώς από συμπάθεια για το πώς καταντά τους ανθρώπους ο διάβολος, και τέλος απευθυνόμενος προς το μογιλάλο, του λέει·

-Εφφαθά³, που σημαίνει, Ν’ ανοιχθεί η γλώσσα σου και η ακοή σου, που ευθύνονται για τη βουβοκουφομάρα σου.

Σίελο χρησιμοποίησε  ο Κύριος, όπως ξέρουμε, και στην περίπτωση του εκ γενετής τυφλού,  όταν έφτυσε κάτω, έκανε πηλό, και άλειψε τις κόγχες του, χωρίς να δει εκείνος πώς έκανε τον πηλό. Εδώ δοκιμάζεται περισσότερο ο πάσχων, διότι η όρασή του λειτουργεί και βλέπει τί κάνει ο Χριστός, αλλά δεν δείχνει ούτε υπόνοια αηδίας. Έτσι έδειξε την εμπιστοσύνη του ο μογιλάλος. Γι’ αυτό και ανοίχτηκαν αμέσως τ’ αυτιά του και λύθηκε η δεμένη γλώσσα του, και μιλούσε πλέον σωστά (34-35).

Η φράση «ελάλει ορθώς» μας δίνει την έννοια της λέξεως μογιλάλος= αυτός που πριν δεν μιλούσε ορθώς.

Μετά την ίαση του μογιλάλου ο Κύριος έδωσε αυστηρή εντολή σ’ αυτούς που τον έφεραν και προφανώς και στον ίδιο, να μην το πουν σε κανέναν. Αλλά η χαρά και η ευγνωμοσύνη τους ήταν ασυγκράτητες· αντιθέτως, όσο ο Κύριος τους απαγόρευσε αυστηρά, τόσο περισσότερο αυτοί το διακήρυτταν παντού, για ν’ ακούγονται οι αγαθοεργίες του και το καλό όνομά του.

 Φαίνεται καθαρά πώς πρέπει να ενεργεί ο άνθρωπος του Θεού. Όταν κάνει καλό, να μην το λέει. Όταν όμως του κάνουν καλό, να το λέει, για ν’ ακούν και παρακινούνται και οι άλλοι.

Και τα πλήθη που τους άκουγαν καταλαμβάνονταν από υπερβολική έκπληξη και έλεγαν· Πάντα καλοσύνες κάνει ο Ιησούς. Και τους κωφούς τους κάνει ν’ ακούν και τους άλαλους να μιλούν (36-37).

Για τον Κύριο βλέπει κανείς την αυθόρμητη και απονήρευτη  μαρτυρία του λαού, που όλες είναι προς έπαινό του και δόξα του. Μόνο οι κακόψυχοι γραμματείς και φαρισαίοι, που είχαν πάθος να διαβάλλουν τον Ιησού, γιατί η συμπεριφορά του απέδειξε πώς πρέπει να είναι και η δική τους συμπεριφορά, αλλά δεν ήταν, έλεγαν ότι είναι κακοποιός.

Δεν μπόρεσαν όμως με τις συκοφαντίες να συσκιάσουν την ολοφώτεινη προσωπικότητα του Κυρίου ούτε στις μέρες τους ούτε αργότερα στην ιστορία. Το μόνο που πέτυχαν είναι η αιώνια καταδίκη τους. Ο Κύριος παραμένει παντοτεινά το ίνδαλμα της αγάπης της ευεργεσίας και της καλοσύνης προς όλους, ακόμη και προς αυτούς που τον εχθρεύονταν.

Αθανάσιος Γ. Σιαμάκης, αρχιμανδρίτης

1.Τη Δεκάπολη εκτός από τα Ευαγγέλια αναφέρουν και ο Ιώσηπος (Βίος 65, 341) και ο Πλίνιος  (Φυσ. Ιστ., 5,18,74) και άλλοι. Πόλεις της Δεκαπόλεως αναφέρονται οι εξής· Γάδαρα, Δαμασκός, Δίων, Καναθά, Πέλλα, Ραφανά, Σκυθόπολις, Διλαδέλφεια, κ.ά.· ΘΗΕ, 4,999.

2. Σιαμάκη Κ., Λεξικό της Κ.Δ., λ. Μογιλάλος.

3. Αραμαϊκή λέξη, δηλαδή συροχαναανιτική (ντόπια της περιοχής όπου βρισκόταν), που σημαίνει ν’ ανοιχθούν.