Ὄχι μόνον ἡ καρδιά ἀλλά ὅλες οἱ αἰσθήσεις του βιώνουν τήν παρουσία τοῦ Σταυρωμένου καί Ἀναστημένου Χριστοῦ

Κατά τίς ἅγιες ἡμέρες πού ἑορτάζουμε τίθενται συχνά, ἀπό «πιστούς» καί δυσπίστους, τά ἐρωτήματα:
• «Παρ’ ὅ,τι πιστεύω, γιατί δέν ἔχω αἴσθηση τῆς παρουσίας τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ στήν ζωή μου;»
• «Γιατί, ἐνῶ συμμετέχω στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Χριστός συνεχίζει νά εἶναι ὁ ἄγνωστος «Χ» τῆς ζωῆς μου;»
• «Γιατί, ἐνῶ ἑορτάζω τήν Γέννηση, τήν Μεταμόρφωση, τήν Σταύρωση, τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δέν συναντῶ τόν Γεννηθέντα, Μεταμορφωθέντα, Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα Χριστό στήν πορεία μου;»
Ταπεινῶς φρονῶ ὅτι στά ἐρωτήματα αὐτά ἡ ἀπάντηση εἶναι μία: Δέν αἰσθανόμαστε τόν Χριστό, δέν συναντοῦμε τόν Χριστό, δέν ζοῦμε τόν Χριστό, γιατί συνεχίζει ἡ καρδιά μας νά παραμένει ὑποδουλωμένη στά πάθη της. Καί ὅταν ἡ καρδιά εἶναι δούλη στήν ἁμαρτία, τότε ὅλος ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὑπόδουλος στόν διάβολο. Στόν ἄνθρωπο αὐτόν, ἐνῶ ὁ Χριστός εἶναι δίπλα του δέν Τόν αἰσθάνεται, ἐνῶ τοῦ μιλάει δέν Τόν ἀκούει, ἐνῶ γίνεται τροφή δέν Τόν γεύεται, ἐνῶ γίνεται ὀξυγόνο δέν Τόν ἀναπνέει, ἐνῶ γίνεται ὕλη δέν Τόν ἀγγίζει. Ἔτσι ὁ Χριστός παραμένει ὁ ἄγνωστος Θεός, ἡ ζωή του στήν Ἐκκλησία καταντᾶ ἀσφυκτική καί ἡ συμμετοχή του στίς ἑορτές τῆς πίστεως εἶναι κάθε ἄλλο ἀπό οὐσιαστική .
Μέ τήν περίοδο τῆς ἀσκήσεως πού διανύσαμε ἀλλά καί μέ τήν περίοδο στήν ὁποία μόλις εἰσήλθαμε ἡ Ἐκκλησία μας, ὡς φιλόστοργη μητέρα, προσπάθησε, σεβόμενη ἀπόλυτα τήν ἐλευθερία μας, νά μᾶς μυήσει σέ αὐτήν τήν μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι ὁ Χριστός φανερώνεται σέ καρδιές μέν ἁμαρτωλές, οἱ ὁποίες ὅμως μέ δάκρυα μετανοίας ζητοῦν τό ἔλεος Του καί μέ συνεπή ἄσκηση ἀγωνίζονται νά καθαρίσουν τήν καρδιά τους γιά νά κατοικήσει ὁ μονος καθαρός Κύριος.
Ὅταν, λοιπόν, ἔτσι ζεῖ ὁ ἄνθρωπος ὅλη αὐτήν τήν περίοδο, τότε τήν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως συνατᾶ τόν Ἀναστημένο Χριστό στήν Γαλιλαία τῆς καρδιᾶς του. Ὁ Χριστός συμπορεύεται ἀναστημένος δίπλα του γιά νά Τόν νιώσει, τόν χαιρετᾶ γιά νά Τόν ἀκούσει, τοῦ δίδει τό σῶμα καί τό Αἷμα Του γιά νά Τό γευτεῖ, εὐωδιάζει ἀπό τά μῦρα τοῦ ἄδειου τάφου γιά νά Τόν ὀσφρανθεῖ, τόν ταΐζει μέλι καί ψάρι γιά νά Τόν ἀγγίξει. Ὄχι μόνον ἡ καρδιά ἀλλά ὅλες οἱ αἰσθήσεις του βιώνουν τήν παρουσία τοῦ Σταυρωμένου καί Ἀναστημένου Χριστοῦ. Καί ἔτσι τό Πάσχα γίνεται ἀπαρχή τῆς αἰωνίου ζωῆς.
Ἀγαπητά μου πνευματικά παιδιά,
Μέσα στίς σκληρές ἡμέρες πού διερχόμαστε καί ὡς Ἔθνος ἀλλά καί ὡς πρόσωπα ἡ μοναδική ἐλπίδα πού μπορεῖ νά ἀνανεώσει τήν πίστη σ’ ἕνα καλύτερο αὔριο εἶναι ὁ Ἀναστημένος Χριστός μας. Αὐτός πού «τίς ἁμαρτίες μας ἔλαβε καί τίς ἀρρώστιες μας ἐβάστασε»(Ματθ.η,17). Σέ αὐτόν ἄς στρέψουμε καί πάλι τόν νοῦ καί τήν καρδιά μας. Καί ἄς ὁμολογήσουμε μέ συντριβή «Κύριε, σοί μόνῳ ἁμαρτάνω ἀλλά καί σοί μόνῳ λατρεύω» (εὐχή Πεντηκοστῆς). «Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν, ἐκτός Σοῦ ἄλλον οὐκ οἴδαμεν».
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΑΔΕΛΦΟΙ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ!
Μετά πολλῶν πατρικῶν ἐορτίων εὐχῶν
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν & Ἑορδαίας
ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ