Αποχαιρετισμός στον Λάζαρο

Του Γιώργου Λιάνη

Κάθε απώλεια αυτή την ώρα φαντάζει πικρή και μεγάλη.

Έτσι κι η «αναχώρηση» του Λάζαρου Ναλπαντίδη.

Πρόσφερε παρ’ όλα τα αγκάθια που κρύβουν τα κοινά. 
Δεμένος με τα μάγια της Πρέσπας και αυτός δεν έφυγε ποτέ από τον τόπο του.
Δεν είναι ώρα για αποτίμηση.
Είναι ώρα λύπης για τους δικούς του κυρίως και όλους εμάς που βλέπαμε στο παράστημα του Αντρός τον παλιό άτεγκτο Λοκατζή με όλα τα χουνέρια που κρύβει μια τέτοια θητεία.
Συνεργάστηκα μαζί του άριστα και με εντάσεις, αν και υπηρετήσαμε διαφορετικούς χώρους.
Δεθήκαμε με δεσμούς αγάπης, φιλίας και συγγένειας. Λίγες φορές συγκρουστήκαμε άλλα μέχρις εκεί...
Μαζί του αρχές της δεκαετίας του ‘90 ξεκινήσαμε αυτό τον υπέροχο πλου στις «ΠΡΕΣΠΕΣ», στις εκδηλώσεις που θαυμάζει όλη η Ελλάδα.
Πολύτιμος συνεργάτης. Αλλά και ως δήμαρχος κοίταξε το συμφέρον της περιοχής. Συνετέλεσε αποφασιστικά στο να γίνει η Πρέσπα ανεξάρτητος δήμος.
Πάνω του μου άρεσε και η άλλη πλευρά του φεγγαριού. Ο Λάρρυ! Χαροκόπος, μπον βιβέρ και μόνιμος «καταδρομέας» με όλη την μοναξιά που κρύβουν τέτοια εγχειρήματα...
Θέλω να συλλυπηθώ τους δικούς του που είναι βυθισμένοι σε λύπη μεγάλη. Θέλω να συλλυπηθώ νοερά και τους αγαπημένους μου Πρεσπιώτες γιατί έχασαν ένα αξιόμαχο τέκνο τους.