''Η αγιότητα είναι πειρασμός''

Η αγιότητα είναι πειρασμός» Η συνάντηση Αγ. Αντωνίου του νεώτερου εκ Βεροίας με τον Αγ Αντώνιο τον Μέγα εξ Αλεξανδρείας. Η πόλη της Βέροιας τιμά τον πολιούχο της με μια έκθεση του Χάρη Κοντοσφύρη και την σύμπραξη των Αντώνη Παππά και Νίκου Μαραντίδη προπτυχιακών φοιτητών του ΤεεΤ/ΠΔΜ

Δελτίο τύπου

Χάρης Κοντοσφύρης

Έκθεση Ζωγραφικής

«Η αγιότητα είναι πειρασμός»

Η συνάντηση Αγ. Αντωνίου του  νεώτερου εκ Βεροίας με τον Αγ Αντώνιο τον  Μέγα εξ Αλεξανδρείας

Σχεδιαστικές συνεργατικές προτάσεις του Αντώνη Παππά και τατουάζ σχέδια του Νίκου Μαραντίδη συμπεριλαμβάνονται στην έκθεση.

Γκαλερί Παπατζίκου, Βέροια

Διάρκεια έκθεσης από 16/1- 21/2 2015

Εγκαίνεια 16 Ιανουαρίου 2015 στις 20:00

Κείμενο Έκθεσης: Αβραμίδης Δημοσθένης στα επισυναπτώμενα

Σχεδιασμός Αφίσας:  Βγόντζας Γιάννης

Τι ομολόγησε ο Άγιος Αντώνιος ο Μέγας στον Αγ Αντώνιο τον Νεώτερο; όταν συναντήθηκαν σε ένα όραμα του τελευταίου:

 “Η αγιότητα είναι βιασύνη, η αγιοσύνη ξαπόσταμα”

Σαράντα έργα ζωγραφικής περιγράφουν  επεισόδια μιας φανταστικής ασκητικής ζωής προσπαθώντας να αποδώσουν τα κίνητρα ζωής για την ιερότητα.

 Ο Δημοσθένης Αβραμίδης ζωγράφος και επίκουρος καθηγητής Εκλησιαστικών τεχνών στην Σχολή Καλών Τεχνών της Φλώρινας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας σημειώνει:

« (…)η τεράστια επιτυχία του εκκλησιαστικού γεγονότος έναντι της τραγικότητας της ανθρώπινης ιστορίας, είναι η παραγωγή αγίων. Αυτή η υπαρκτική δυνατότητα θα δικαιώνει την ύπαρξη της εκκλησίας στο διηνεκές, νομίζω, αποτελώντας ταυτόχρονα ελπίδα αναγέννησης για όλο το ανθρώπινο γένος(…) ».

Για τον Χάρη Κοντοσφύρη αναφέρει  (…) Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η εικαστική του γλώσσα ως «νεορομαντική», υπό την έννοια ότι αυτό το «Άλλο» καταλαμβάνει με χειρονομιακό τρόπο ασύμμετρα όλη την έκταση των επιφανειών του και σε πολύ μικρή κλίμακα, έξυπνα τοποθετημένα, καταγράφει ένα μικροεπεισόδιο που εντείνει το θέμα του άλλοτε προς την έκσταση, άλλοτε προς το παράδοξο του πειρασμού, καθιστώντας το μέσω αυτής της κλίμακας υπαρκτό, (…).

 (…)Οι προσπάθειες αυτές μοιάζουν με ψίθυρο μιας προσευχής, με αναζήτηση του ιερού σε κατάσταση γνόφου, ενός ομιχλώδους σκηνικού που καταγράφεται η αίσθηση με άμεσο τρόπο πλησιάζοντας αυτό το Άλλο. Ο ιερός πυρήνας αυτής της αναζήτησης καθιστά τα ζητήματα αυτά προσλήψιμα, ανεπιγνώστως τις περισσότερες φορές, από το καλλιτεχνικό ένστικτο. Κι αυτό ίσως διότι αποτελεί ανθρωπολογική σταθερά από το Ιερό να παράγεται όχι μόνο θρησκεία αλλά και τέχνη. Άλλωστε αυτό νομίζω πως  ενδιαφέρει τον Χάρη Κοντοσφύρη: να μας καταστήσει θεατές μιας εμπειρίας αινιγματικής που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας, εδώ και τώρα, και για την οποία μόνο σε εικασίες για το τι ακριβώς συμβαίνει μπορούμε να προβούμε, αφήνοντας τα έργα του ανοικτά σε πολλαπλές αναγνώσεις. Αυτός όμως είναι ένας σημαντικός ρόλος που επιτελούν οι εικαστικές τέχνες  (…) ».