Συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ, όπως κάθε χρόνο, για να αποδώσουμε φόρο τιμής στους 353.000 και πλέον προγόνους μας, που εξοντώθηκαν από το Κεμαλικό καθεστώς.
Επιτρέψτε μου να υπογραμμίσω: Η γενοκτονία ως όρος διαμορφώθηκε στην δίκη της Νυρεμβέργης, όπου καταδικάστηκαν οι Ναζιστές για τα εγκλήματα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Ως νομική έννοια διατυπώθηκε από το διεθνές δίκαιο με την σύμβαση της Ρώμης για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αποτελεί το βαρύτερο έγκλημα, για το οποίο μάλιστα δεν υπάρχει παραγραφή. Σήμερα, θρηνούμε τη γενοκτονία 353.000 Ελλήνων από τις στρατιωτικές και παραστρατιωτικές δυνάμεις του τουρκικού κράτους, στα πλαίσια κεντρικής πολιτικής απόφασης και μεθοδικά σχεδιασμένης στρατηγικής. Η απίστευτη αυτή καταστροφή ολοκληρώθηκε με τον πλήρη διωγμό των Ελλήνων του Πόντου από τον τόπο του και την ανταλλαγή πληθυσμών το 1923 και 1924.
Δεν πρόκειται για μεγαλόστομη ρητορεία. Ο ξεριζωμός του Ελληνισμού από τον Πόντο, κοιτίδα πανάρχαιη του ανθρώπινου πολιτισμού, θα είχε σήμερα το ανάλογό του γεγονός, αν εξαλείφονταν οι Γάλλοι από το Παρίσι, οι Βρετανοί από την Οξφόρδη, οι Γερμανοί από τη Χαϊδελβέργη- Τι θα σήμαινε μια τέτοια πράξη σήμερα για τη ανθρωπότητα, έστω και χωρίς την κτηνωδία των απαγχονισμών, των βιασμών, των πυρπολήσεων; Πόντος χωρίς Ελληνισμό σημαίνει εξάλειψη και διακοπή της συνέχειας μιας πληθυσμιακής παρουσίας ταυτισμένης με πρόταση πολιτισμού με πανανθρώπινο ενδιαφέρον
Στον Πόντο άνθισε, για εικοσιοχτώ ολόκληρους αιώνες, ένας πολιτισμός των Ελλήνων. Ο ίδιος εκείνος πολιτισμός που κόμισε στην ανθρωπότητα για πρώτη φορά, την κριτική σκέψη, τη βάση της επιστήμης της έρευνας και της πολιτικής. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονται σε 265.000, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα αγγίζουν τις 700.000. Στην εκπαίδευση αναφέρονται 1058 σχολεία όλων των βαθμίδων με κορυφαίο το μεγαλειώδες κτήριο του φροντιστηρίου της Τραπεζούντας. Την ορθοδοξία υπηρετούν 1460 κληρικοί, όπου ο αριθμός των εκκλησιών ξεπερνά τις 1130. Στις μεγάλες πόλεις διατηρούνται φιλόπτωχες αδελφότητες, φιλανθρωπικοί οργανισμοί και πολλά άλλα κοινωφελή ιδρύματα που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε Έλληνες και ξένους. Σε πολλές περιοχές, σύμφωνα με τεκμηριωμένες μαρτυρίες ήταν αδιανόητα στα ελληνικά δημοτικά σχολεία να μην υπάρχουν ειδικοί δάσκαλοι για τη μουσική και τα γαλλικά. Υπήρχαν ακόμη και γαλλόφωνες ελληνικές εφημερίδες, το δε θέατρο της Τραπεζούντας, όπως και αυτό της Σμύρνης, συναγωνιζόταν σε ποιότητα και επίπεδο τα θέατρα των πρωτευουσών της Ευρώπης. Κι όμως αυτός ο δημιουργικός εξευρωπαϊσμός δεν ξέφυγε στο παραμικρό την ελληνική πολιτιστική ιδιαιτερότητα, την καύχηση για την ευγένεια και την αρχοντιά της ελληνικής καταγωγής. Ο Πόντος μπαίνει στον 20ο αιώνα μέσα σε ένα κλίμα έντονης ευφορίας και αισιοδοξίας. Δεν θα κρατούσε για πολύ όμως… Οι φανατικότεροι των νεοτούρκων, ήδη τον Οκτώβρη του 1911 οργάνωσαν μυστικό συνέδριο στην Θεσσαλονίκη όπου αποφασίσθηκε η εκκαθάριση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας από κάθε μη μουσουλμανικό στοιχείο. Η τριανδρία Ταλαάτ, Εμβέρ και Τζεμάλ και στην συνέχεια οι Κεμάλ και Τοπάλ Οσμάν υπό την προστασία και καθοδήγηση των Γερμανών, όπου τα συμφέροντα στην περιοχή ήταν μεγάλα, ολοκλήρωσαν την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Πορείες θανάτου, απαγχονισμοί, δολοφονίες, βιασμοί, ολοκλήρωσαν το σκηνικό της γενοκτονίας. Ο ίδιος ο Κεμάλ δήλωσε σε Ρώσο διπλωμάτη το Σεπτέμβρη του 1919 «έχω όπλο την αγχόνη». Οι Τούρκοι πέρασαν πιά στην επίθεση χωρίς προσχήματα. Οι δολοφονίες γινόταν συστηματικά, οργανωμένα και εκτεταμένα. Εμπνευστής και εγκέφαλος αυτής της επιχείρησης ήταν ο Μεχμέτ Ταλαάτ υπουργός των εσωτερικών. Οι εντολές για διωγμούς δόθηκαν με την μορφή απόρρητων τηλεγραφημάτων προς όλους τους πολιτικούς και Πάνω από 70.000 ορφανά των δολοφονηθέντων γονέων εξαφανίστηκαν, άλλα δολοφονήθηκαν, άλλα πολιτογραφήθηκαν ως τούρκοι πολίτες μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα. Μόνο στον χώρο του μικρασιατικού Πόντου της σημερινής Βόρειας Τουρκίας, τα θύματα των Ελλήνων του Πόντου ανήλθαν σε 353.000.
Ίσως σήμερα ένα παιδί που τελειώνει το Ελληνικό σχολείο να αγνοεί ακόμα και το που βρίσκεται γεωγραφικά ο Πόντος, που η Τραπεζούντα, που η Σινώπη, η Κερασούντα, η Αμισός, η Αμάσεια, η Αργυρούπολη, η Οινόη, η Παναγία Σουμελά Κτλ.Να αγνοεί ότι εκεί ανθούσε επί αιώνες ένας γεμάτος σφρίγος Ελληνισμός ο οποίος έφτασε κάποια στιγμή να αποτελεί αυτόνομο ελληνικό κράτος.
Τουλάχιστον όμως να μην αγνοεί το σημερινό ελληνόπουλο ότι έξω από τα όρια του επαρχιώτικου Ελλαδικού κρατισμού, ο Ελληνισμός του Πόντου είχε κατορθώσει επιτεύγματα που σήμερα μόνο θαυμάζουμε, τα οποία αδυνατούμε να τα πραγματώσουμε.
Δυστυχώς η γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, σε αντίθεση με αυτή των Αρμενίων επισκιάστηκε είτε από τον όγκο των τραγικών επιπτώσεων του Αρμενικού λαού, επειδή συνέπεσε χρονικά, είτε γιατί αποσιωπήθηκε από κυβερνητικές και διπλωματικές επιταγές στο όνομα κάποιων διακρατικών συμφωνιών και συμφερόντων. Οι Πόντιοι όμως την δεκαετία του ΄80 έσπασαν τους φραγμούς της λήθης. Το Β΄ παγκόσμιο συνέδριο του Ποντιακού Ελληνισμού επισφράγισε αυτήν την πορεία με την διεκδίκηση του αιτήματος της διεθνούς αναγνώρισης της γενοκτονίας από το Τουρκικό κράτος και την διεθνή κοινότητα. Στις 24 Φεβρουαρίου 1994 καθιερώθηκε ως ημέρα μνήμης της Ποντιακής γενοκτονίας η 19ηΜαΐου, ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στην Σαμψούντα και ξεκίνησε η δεύτερη φάση της γενοκτονίας. Τον ίδιο χρόνο και η Κυπριακή βουλή καθιερώνει την 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας. Από τον Μάιο του 2002 μέχρι το 2012, 11 πολιτείες των Ηνωμένων πολιτειών της Αμερικής αναγνώρισαν την Ποντιακή γενοκτονία. Στις 15 Δεκεμβρίου 2007 την αναγνωρίζει η διεθνής ένωση επιστημόνων μελέτης γενοκτονιών . Τον Απρίλιο του 2009 η τοπική βουλή της Νότια Αυστραλίας και τον Μάρτιο του 2010 το Σουηδικό κοινοβούλιο. Τέλος τα αρμόδια όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ασχολούνται με ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην Ευρώπη, έθεσαν ως όρο η Τουρκία να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες των Ποντίων, Αρμενίων και Ασσυρίων.
Τελώντας ετήσια σύναξη στη μνήμη της Γενοκτονίας, αυτή την μνήμη θέλουμε να σώζουμε ως εύτολμο πολιτικό αίτημα. Αρκετά πια γευθήκαμε την πίκρα και την ταπείνωση μιας Ελλαδικής εξωτερικής πολιτικής που προκλητικά παραθεωρεί την αξιοπρέπεια του Ελληνικού ονόματος και τις βιωματικές ιστορικές μας μνήμες. Βδελυσσόμαστε τους εθνικιστικούς φανατισμούς, τη μισαλλοδοξία, είμαστε έτοιμοι (και μάλιστα με αφελέστατες συχνά υπερβολές) να συγχωρέσουμε τους αυτουργούς της γενοκτονίας, να συνυπάρξουμε με τον γείτονα λαό ειρηνικά. Αλλά είναι ανυπόφορη οδύνη αυτή η ευγένεια του λαϊκού αισθήματος να μεταφράζεται από τις πολιτικές ηγεσίες σε εξωτερική πολιτική αναξιοπρέπειας και ραγιαδισμού.
Ο πρωθυπουργός της γείτονας χώρας δήλωσε ότι η ανέγερση στην Ελλάδα μνημείου για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου προσκρούει στην ευαισθησία του τουρκικού λαού. Και, για άλλη μία φορά, δεν ακούσαμε από Ελληνικά χείλη ούτε μία ικανοποιητική απάντηση που να διασφαλίζει την εθνική αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό μας. Σε μέρα όπως η σημερινή μνήμης και οδύνης για το φρικιαστικό ολοκαύτωμα, την εξόντωση 353.000 Ελλήνων του Πόντου και τον Ξεριζωμό από την πατρώα γη άλλων 500.000 καταδικασμένων στην εξαθλίωση της προσφυγιάς, το νόημα αυτής εδώ της σύναξης δεν μπορεί να είναι παρά μόνο μία ρεαλιστική πολιτική δέσμευση. Ότι θα αποδοκιμάζουμε πάντοτε με την ψήφο μας κάθε πολιτική ηγεσία, οποιασδήποτε επίπλαστης ή πραγματικής ιδεολογικής απόχρωσης, που επιδεικτικά παραγνωρίζει την ευαισθησία του λαού μας για τη Γενοκτονία του ποντιακού και του μικρασιατικού Ελληνισμού.
Δεν είναι νοητό να ανεχόμαστε μία εξωτερική πολιτική που ή χορεύει ζεϊμπέκικο ή κουμπαριάζει με την αμετανόητη και θρασύτατη ηγεσία ενός λαού που μόνο καυχάται για τα αποτρόπαια εγκλήματα των πατέρων του και επιτάσσει την άνευ όρων και χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα υπερψήφιση της εισόδου του στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιπλέον είναι αποδεδειγμένο στη διεθνή πρακτική ότι ένα κράτος όπως η Ελλάδα, που τα τελευταία χρόνια μόνο υποτάσσεται στις επιταγές των ισχυρών χωρίς σθένος και ραχοκοκαλιά ιστορικής και πολιτιστικής αυτοσυνειδησίας απωθείται στο περιθώριο των διεθνών σχέσεων, περιφρονημένο από όλους και ανυπόληπτο.
Από τη μία μεριά καθημερινές παραβιάσεις του Ελληνικού εναέριου χώρου και της θαλάσσιας Ελληνικής επικράτειας, ωμές προκλήσεις στη Θράκη και στις βραχονησίδες του Αιγαίου, αλυσιδωτή συνέχεια των εγκλημάτων εθνοκάθαρσης από τον Πόντο στη Μικρασία, και μετά από την Ίμβρο, στην Τένεδο, από την Κωνσταντινούπολη στη Βόρεια Κύπρο. Σήμερα ο εκσυγχρονισμός και ο διεθνισμός χλευάζει σαν σκοταδισμό και αναχρονισμό κάθε αίσθηση πατρίδας, κάθε αναφορά σε παράδοση και πολιτισμό των Ελλήνων. Ερμηνεύει την τουρκική επιθετικότητα σαν περίπου αυτονόητη αντίδραση στον ελληνικό, όπως λένε, εθνικισμό, στην ψυχοπαθολογική φοβία των Ελλήνων στον υποτιθέμενο «εξ Ανατολών κίνδυνο», φάντασμα που το γεννάει, λένε, ο πολεμοκάπηλος εθνοκεντρισμός μας.
Μέσα σε αυτό το κλίμα τρομοκρατίας όσοι τολμούν να ψελλίσουν οδύνη για τον μεθοδικό πνιγμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη, τη συνεχιζόμενη δηλαδή εθνοκάθαρση, ή για τον συστηματικό αφανισμό των μνημείων ελληνικής συνέχειας στην κατεχόμενη Κύπρο, όσοι προβάλλουν αντίρρηση για την ανεξέλεγκτη δράση και τις ωμές προκλήσεις του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή ή για την ψηφοθηρική εκμετάλλευση της εκεί μουσουλμανικής μειονότητας από κομματάρχες και πολιτευτές, διασύρονται στα πρωτοσέλιδα των «προοδευτικών» εφημερίδων σαν «Ελληναράδες», εθνοκάπηλοι, ρατσιστές.
Τελώντας αυτή την ετήσια σύναξη στη μνήμη της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου δίνουμε νόημα στην εθιμική τελετή μόνον αν θελήσουμε να λειτουργήσει ως εύτολμο πολιτικό αίτημα. Ως απαίτηση να σεβαστεί η επαγγελματική πολιτική τις ευαισθησίες της ελληνικής κοινωνίας. Να πάψουμε να ντρεπόμαστε οι Έλληνες για την άχρωμη, άοσμη και άγευστη από Ιστορία και πολιτισμό εξωτερική μας πολιτική. Όχι μόνο οι ενέργειες, αλλά και ο λόγος ο πολιτικός να απηχεί τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων. Να εργασθεί με σοβαρότητα το Ελληνικό Κοινοβούλιο ώστε να πληθύνει ο αριθμός των χωρών που θα αναγνωρίσουν με επίσημες πράξεις τη γενοκτονία του ποντιακού Ελληνισμού. Να είναι η Γενοκτονία, ο αφανισμός της εξωελλαδικής οικουμενικής ελληνικότητας, άξονας σύνεσης αλλά και τόλμης της εξωτερικής πολιτικής.
Εμείς, οι νέες γενιές οφείλουμε να απαιτούμε το δικαίωμα στην ιστορική μνήμη, τη διεθνοποίηση της αναγνώρισης της γενοκτονίας σαν επισφράγισμα των αγώνων του τόσο βάναυσα καταπατημένου λαού, που δεν αφελληνίσθηκε, αλλά επιβίωσε προχωρώντας στον δρόμο της προκοπής και της ανόδου δίνοντας στοιχεία αξίωσης και πολιτισμού.
Εδώ και τριάντα χρόνια ο οργανωμένος Ποντιακός χώρος με μπροστάρη την Παμποντιακή ομοσπονδία Ελλάδας και την Διεθνή ομοσπονδία Ποντίων Ελλήνων δίνει τιτάνιο αγώνα για την διεθνοποίηση της γενοκτονίας.
Μόλις χτες ο Κ. Ερτογκάν έδωσε συλλυπητήρια στους απόγονους των Αρμενίων και των λοιπών Οθωμανών πολιτών που σφαγιάσθηκαν. Δεν μίλησε για γενοκτονία αλλά άνοιξε ένα μικρό παράθυρο. Δεν μας ικανοποιεί ούτε κατ’ ελάχιστο!!!
Διακηρύττουμε προς πάσα κατεύθυνση εντός και εκτός Ελλάδας. Ο αγώνας συνεχίζεται μέχρι τελικής δικαίωσης που είναι η διεθνής αναγνώριση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και η διεθνής καταδίκη της Τουρκίας.
Μόνο τότε θα ησυχάσουν οι ψυχές των αδικοχαμένων αδελφών μας και θα αποτραπούν νέες γενοκτονίες.
Αιωνία η μνήμη!!!
Χρήστος Ευθυμιάδης
Δικηγόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου