ΣΕ ΓΕΝΟΣ ΘΗΛΥΚΟ Έκθεση ζωγραφικής της Κατερίνας Καρούλια στο "Καφενείο γυναικών" της Φλώρινας

Έκθεση ζωγραφικής της Κατερίνας Καρούλια στο "Καφενείο γυναικών"

                                                               ΣΕ ΓΕΝΟΣ ΘΗΛΥΚΟ

                                         Αποτυπώματα πρίν τον οιωνό, ακρυλικά σε μουσαμά

Γνωρίζουμε ότι η γυναίκα γεννήθηκε από την ενδόμυχη  επιθυμία του άνδρα να γνωρίσει τη ζωή. Η φύση όμως προϋπήρχε  πριν την γυναίκα, αλλά και πολύ πιο πριν από τον άνδρα. Δεν μας χρωστάει τίποτε. Η δύναμη της φύσης βρίσκεται στην αυθεντικότητά της. Είναι ανεκτική και η συμπεριφορά της είναι αυστηρά μεροληπτική για εμάς τα παιδιά της. Βλέπει και παραβλέπει σαν μητέρα. Δικαίως ονομάζουμε τη γη μητέρα, αφού την ποδοπατούμε και αυτή δεν παύει να αποδίδει καρπούς και άνθη,  λέει ο Καμπούρογλου. Δεν την κερδίσαμε, μας χαρίστηκε σαν ένας τεράστιος κήπος, ικανός να μεγαλώσει  ανθρώπους και φυτά, πουλιά και έντομα κι όπως δε μάθαμε να εκτιμάμε σωστά ότι μας χαρίζεται, έτσι κινδυνεύουμε να απολέσουμε  τον Παράδεισο για δεύτερη φορά.
Οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε αξίες και αρχές. Ζώντας σήμερα σε σπίτια από μπετόν, από φύση είμαστε διψασμένοι. Είναι επιτακτική ανάγκη να θυμηθούμε ότι τον κόσμο γύρω μας τον δανειστήκαμε από τα παιδιά μας.

     Να ευαισθητοποιηθούμε και να δράσουμε για την προστασία της ζωής, για την ενίσχυση της βιοποικιλότητας και της αειφορίας. Να μιλήσουμε ρεαλιστικά στα παιδιά μας για τη δραματική μείωση του πληθυσμού των μελισσών, τα μεταναστευτικά πουλιά και τις ανάγκες τους, για την εξαφάνιση του Αλπικού Τρίτωνα, του μυθικού δράκου των παραμυθιών τους, για τη μόλυνση των θαλασσών, για την αποψίλωση του Αμαζόνιου και τις συνέπειες, για το λιώσιμο των πάγων, για όλα τα λάθη και τις ευθύνες μας. Χωρίς να κρύψουμε και χωρίς να ωραιοποιήσουμε  τίποτε.

    Εάν δεν θέλουμε ο γνωστός κόσμος γύρω μας, να γίνει εικονική πραγματικότητα για τα παιδιά μας, να τα προσδιορίσουμε όλα τώρα σε γένος θηλυκό.

Γη, γυναίκα, φύση, μητέρα, ζωή, ελπίδα, ανάσα, αναπνοή, πνοή, ψυχή, ευχή, δύναμη, φωλιά.

Ποίημα με ασημένια λόγια, λάδι σε μουσαμά

Όλοι μετανάστες, σαν εμένα, λάδι σε μουσαμά

έμεινε η αναπνοή στο στόμα, λάδι σε μουσαμά

Καμιά ευχή δεν πιάνει, λάδι σε μουσαμά

Άγχος αθώου κατηγορούμενου, λάδι σε μουσαμά

Θήλεος εγκώμιο

Τη δωδεκάτη ώρα

ρίχνω αντίστροφη ματιά

κόντρα στο χρόνο.

Διακρίνω τη σκιά

στο ισοζύγιο του τοίχου

κερνώ κρασί για την αλήθεια μου

στην απώλειά μου.

Από τα λευκά της αθωότητας

στης ντροπής το κόκκινο βαθύ,

από την ευαισθησία της αθώας

στη μεγαλοβδομαδιάτικη ομολογία

ανενόχως

και ανεξηγήτως  μαραμένη.

Αφυδατωμένη

μακράν από το σπίτι μου

σε ξενοδόχους

καπνοδεχούμενη

αναπολώ μητρική σχέση.

Προχωρώ σα βάρος στη γη

και τα πόδια μου ματώνουν

πληγές παπαρούνες

με πείσμα

αντιστέκομαι διαρκώς

κι αποφασίζω να γίνω

δένδρο φυλλοβόλο

κλαίω ως τις ρίζες

μα πεθαίνω ορθή.

Για αυτό ζω σε αντανάκλαση

και ταξιδεύω σε κόσμους μακρινούς

σε αυτούς που με οδηγεί η ύπαρξή μου

η αδύναμη ελαστικότητά μου

στο δροσερό νερό της ζωής.

Και στη στεριά σε ένα δρομάκι

έγραψα χίλια γράμματα ερωτικά

και τα άφησα στον άνεμο

και στου δάσους τη ράχη

ανάμεσα στα κομμένα ξύλα

ζήτημα ζωής ή θανάτου;

αρχή είναι ακόμα.

Ποιος  γνωρίζει αλήθεια

μόνη όταν είχα προσμονή

χωρίς αρχή και τέλος

κύκλους πως κάνει η ζωή;

Κάνε σπονδή στην Περσεφόνη

πριν ξημερώσει η αυγή

πάρε τους σπόρους που προσφέρει

για να φυτρώσει νέα ζωή.

Την άνοιξη η υπόσχεση της φύσης

που έμοιαζε ελπίδα μακρινή

στου κορμού επάνω το κουφάρι

τραγουδημένη από πουλί

άργησε μα θα φανεί.

Μου πρόσφερες έτοιμα προς βρώση

τα δικά σου δίχως να συλλογιστείς

και κατάφερες την πείνα μου να χορτάσεις

και στη δίψα μου να χαριστείς.

Έτσι χορτάτος κατάλαβα

πως θα πορευτούμε με σχέση συγκρουσιακή

μες στη φωλιά της ζωής συγκατοικούμε

εξ απεναντίας

σε απόσταση αναπνοής.

Ήρθαμε στον κόσμο για να συγκρουστούμε

μα στη στιγμή η ζωή μοιάζει σκληρή

γιατί άραγε να γεννηθείς;

Άλλοτε πάλι με εκπλήξεις

για αυτές αξίζει μοναχά να ζεις.

  

Όταν υπερισχύσει το καλό

πλουτίζεται το πνεύμα μας.

Με ασημένια λόγια

ξετύλιξες εικόνες ποιητικές.

Έχουμε ανέλθει

σε ψηλότερα κλαδιά

όχι μονάχοι

μα λεύτεροι από δεσμά

αλλότρια και οικεία.

Στέκομαι  στης μητέρας τη μορφή.

Η μητέρα έκλαιγε συνήθως

έκλαιγα μαζί της μυστικά

απόφαση έπαιρνα

να μη φύγω από κοντά της

έστω κι αν μου το ζητούσε ευγενικά.

                                                                                                                              Παύλος Καστανάρας

     Φλώρινα 5-11-14