Ένστικτο αυτοσυντήρησης ή κανιβαλισμού;

Μετά το σοκ των πρώτων ημερών όπου αδυνατείς να πιστέψεις αυτό που σου συμβαίνει, ελπίζεις προσμένοντας σε κάτι «μαγικό» που θα γίνει την τελευταία στιγμή και θα ανατρέψει την υπάρχουσα κατάσταση (εσωτερικός μηχανισμός άμυνας). 
Επειδή όμως στην πραγματική κοινωνία που ζεις πρέπει να διατηρήσεις τον εαυτό σου ψυχολογικά και σωματικά άρτιο, προσπαθείς να κρατήσεις αναλλοίωτα ορισμένα προσωπικά σου χαρακτηριστικά. Αυτά μπορεί να είναι απόψεις, ιδέες, ήθος, ευγένεια, αξιοπρέπεια, συλλογικότητα κ.λ.π. τα οποία μπορεί να έρχονται σε αντίθεση με την «ατομικότητα και το προσωπικό συμφέρον».
Αν ζούσες σε μια κοινωνία μελισσών ή μυρμηγκιών θα έλεγε κάποιος, πιθανόν να μην χρειαζόταν αυτά, εφόσον εκεί θεωρείτε δεδομένο και υπερισχύει το συλλογικό από το ατομικό.
Στην σκληρή κοινωνία των «ανθρώπων» όμως τι γίνεται;
Στην αρχή, όλοι τάσσονται συμπονετικά μαζί σου προσπαθώντας να συμπαρασταθούν έστω και σε επίπεδο ρητορικής με σένα, είτε ως συνάδελφοι, είτε ως απλοί συνάνθρωποι.
Αργότερα, αρχίζουν να σχηματίζονται συμμαχίες κοινών συμφερόντων με βάση τις ειδικότητες (φιλόλογοι, μαθηματικοί, γυμναστές, πληροφορικοί κ.λ.π).
Κάποιοι αρχίζουν να τρίβουν τα χέρια τους επειδή την γλίτωσαν στην παρούσα φάση και συνεχίζουν ακάθεκτοι το έργο τους.
Κάποιοι άλλοι γελούν κάτω από τα μουστάκια τους και πίσω από την πλάτη των συναδέλφων τους, κάνοντας σχέδια για την αξιοποίηση της ευκαιρίας που τους παρουσιάστηκε (εμείς θα πάρουμε τους μαθητές τους και θα αυξήσουμε τα τμήματα).
Κάποιοι άλλοι χαίρονται επειδή «ψόφησε η κατσίκα του γείτονα».
Αυτά όσον αφορά τους «άλλους», ας δούμε τώρα τι γίνεται με «εμάς» τους ομοιοπαθείς συναδέλφους.
Στην αρχή εμφανίστηκαν οι Ασεπίτες, «εμείς οι Ασεπίτες είμαστε καθηγητές ‘’πρώτης τάξης’’, προερχόμενοι από το σκληρό ΑΣΕΠ. Είμαστε νέοι, καλύτεροι και αξιολογημένοι»!
Έπειτα εμφανίστηκαν οι Μεταπτυχιακοί, «εμείς οι μεταπτυχιακοί έχουμε τα περισσότερα προσόντα», οι οποίοι δυστυχώς για αυτούς δεν κατάφεραν να εξαιρεθούν με την «τροπολογία» της τελευταίας στιγμής μετά την ψήφιση του περίφημου νομοσχεδίου.
Ακολούθως, έκαναν την εμφάνιση τους οι έχοντες Δεύτερο Πτυχίο, «εμείς έχουμε δεύτερο πτυχίο και μπορούμε να αξιοποιηθούμε σε ειδικότητες που δεν είναι κατηργημένες» όπως έλεγε το non paper.
Αργότερα ήρθε η σειρά των Τρίτεκνων, οι οποίοι και αυτοί υποτίθεται ότι θα εξαιρούνταν με βάση το non paper, αλλά παρόλα αυτά δεν ισχύσαν τα συγκεκριμένα κοινωνικά κριτήρια με αποτέλεσμα οι ίδιοι να υποστηρίζουν με σθένος, «είμαστε και εμείς πολύτεκνοι με τα τρία παιδιά και απαιτούμε ιδιαίτερης μεταχείρισης» όπως ανέφερε και το non paper.
Θα μπορούσα να συνεχίσω αναφέροντας και άλλες κατηγορίες συναδέλφων εκπαιδευτικών όπως, οι έχοντες πτυχίο παιδαγωγικών σπουδών (εκπαιδευτικής και διδακτικής επάρκειας), οι έχοντες πιστοποιημένες γνώσεις πληροφορικής α΄ και β΄ επιπέδου και ούτε καθεξής.
Ωραία είναι όλα αυτά και φυσικά σωστά, αλλά θα πρέπει να ακολουθήσουμε αυτή την τακτική της διάσπασης των ατομικών συμφερόντων της κάθε κατηγορίας ξεχωριστά καταστρέφοντας την έννοια κάθε συλλογικότητας του κλάδου μας, για να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε με διαφανείς - δημοκρατικούς τρόπους τα αυτονόητα για το καλό της εκπαίδευσης και της παιδείας μας;
Εμείς λοιπόν, οι ανήκοντες στις παραπάνω υποκατηγορίες, θα πρέπει να φορέσουμε τις κουκούλες και να δείξουμε τους «ΑΛΛΟΥΣ»;
Μα ποιοι είναι οι «ΑΛΛΟΙ»;
Μήπως εμείς είμαστε οι «ΑΛΛΟΙ»;

Ένας ξενιτεμένος Φλωρινιώτης εκπαιδευτικός σε διαθεσιμότητα