Η εκλογική μάχη για το κόμμα μας δεν είναι αποκομμένη από τους αγώνες που δίνονται καθημερινά στο έδαφος των συνεπειών της κρίσης της καπιταλιστικής οικονομίας που πληρώνει βαριά ο λαός, στο έδαφος της πολιτικής της συγκυβέρνησης με τις επιταγές της ΕΕ και του κεφαλαίου. Στα μπλόκα των αγροτών με τους κομμουνιστές μπροστάρηδες. Στις κινητοποιήσεις ενάντια στην υποβάθμιση και την εμπορευματοποίησης της υγείας. Στους αγώνες που δίνονται καθημερινά στους
χώρους δουλειάς κόντρα σε απολύσεις, για να πληρωθούν δεδουλευμένα, για να εξασφαλιστούν στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα. Στην οργάνωση της αλληλεγγύης στα τμήματα του λαού μας που είναι σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, για να μην τους κόψουν το ρεύμα, για να μην τους πάρει η τράπεζα το σπίτι, το μισθό ή τη σύνταξη.
Στην πορεία για τις εκλογές ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζουν τις διαφορές τους, όμως αυτές είναι στα επιμέρους. Γιατί στην ουσία, στο στρατηγικό τους στόχο συμπίπτουν. Για παράδειγμα στο θέμα της ΕΕ, τι διαφορετικό λένε; Ένα μεγάλο ναι λένε σε αυτή τη λυκοσυμμαχία. Την οποία αρχίζει ο λαός μας να μην την εμπιστεύεται, ακριβώς επειδή άρχισε να καταλαβαίνει ότι αυτό το οικοδόμημα δεν έγινε για το δικό του συμφέρον, δεν έγινε για το συμφέρον των λαών της Ευρώπης, αλλά έγινε για να προωθήσει το ευρωπαϊκό κεφάλαιο τα συμφέροντά του.
Πέρασαν πάνω από 20 χρόνια από τότε που υπογράφηκε η συνθήκη του Μάαστριχτ, που τότε όλοι πανηγύριζαν, εκτός βέβαια από το ΚΚΕ. Δεν τους έχουμε ακούσει όμως όλους αυτούς τελευταία να μιλάνε για τις πολυδιαφημιζόμενες 4 ελευθερίες του. Τι είναι η ελευθερίες διακίνησης εμπορευμάτων, κεφαλαίου, υπηρεσιών και προσώπων; Δεν είναι η θάλασσα των εισαγωγών, αγροτικά προϊόντα που παρήγαγε η χώρα μας και τώρα τα εισάγει; Δεν είναι η μεταποιητική βιομηχανία που τη δεκαετία του ‘90 μετακόμισε στη Βουλγαρία με μισθούς πείνας; Δεν είναι η δυνατότητα που έχουν οι πολυεθνικές να τζιράρουν στην Ελλάδα και να πηγαίνουν τα λεφτά στη Γερμανία, την Ελβετία και όπου αλλού; Με κατευθύνσεις της ΕΕ μια σειρά τομείς όπως η υγεία, η παιδεία, η ενέργεια παραδίδονται στο ιδιωτικό κεφάλαιο.
Πρέπει αυτά να τα θυμίζουμε για να μην ξεγελάνε το λαό ότι μπορεί η ΕΕ να γίνει των λαών. Αυτό μας το λένε 40 χρόνια τώρα, όμως δεν έγινε Ευρώπη των λαών. Παραμένει των πολυεθνικών και θα γίνει ακόμα πιο σκληρό το αντιδραστικό αυτό οικοδόμημα, γιατί οι ανταγωνισμοί δε λύνονται μόνο πιέζοντας τους λαούς, λύνονται και με πολεμικές συγκρούσεις. Οι οξύτατες αυτές αντιθέσεις περνάνε και μέσα από το αίμα.
Όλη αυτή η επίθεση που εξελίσσεται σε βάρος του λαού μας δεν οφείλεται στο μνημόνιο, γι’ αυτό και η αντιπαράθεση μνημονιακών - αντιμνημονιακών είναι αποπροσανατολιστική. Είναι πολιτική του κεφαλαίου που εφαρμόζεται σε όλες τις χώρες της ΕΕ εδώ και πολλά χρόνια, με διαφορετικούς ρυθμούς σε κάθε μια, και πολύ πιο βίαια τώρα με αφορμή την οικονομική κρίση.
Μέσα σ’ αυτά τα τείχη που έχουν κλείσει τη χώρα και το λαό μας, που λέγεται οικονομία του κεφαλαίου, ΕΕ και ό,τι συνεπάγεται από αυτή την οικονομία, δεν μπορεί να βρεθεί φιλολαϊκή κυβέρνηση, δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση. Όποιος λέει ότι μπορεί κάποιος να υπηρετεί και το κεφάλαιο και το λαό είτε έχει αυταπάτες είτε εξαπατά συνειδητά το λαό.
Έχει τις δυνατότητες η Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της, έχει τον πλούτο, έχει τα μέσα παραγωγής, έχει επιστημονικό δυναμικό, εργατικό δυναμικό, έχει πρώτες ύλες, ορυκτό πλούτο, εργοστάσια. Αυτό που δεν έχει, είναι τολαό ιδιοκτήτη στα μέσα παραγωγής, το λαό να κάνει κουμάντο στον πλούτο που παράγει αυτή η χώρα, σ’ αυτόν τον πλούτο που φεύγει και γίνεται λίστες, γίνεται χλιδή, γίνεται κότερα, ταυτόχρονα με τη φτώχια, με την πείνα, ταυτόχρονα με όλα αυτά που ζει ο λαός μας.
Αυτός είναι ο φιλολαϊκός δρόμος και χρειάζεται αυτός ο δρόμος ισχυρό ΚΚΕ παντού. Δυνάμωμα της εργατικής λαϊκής αντεπίθεσης. Στιςευρωεκλογές πρέπει να εκφραστεί η διάθεση μεγάλου τμήματος του λαού μας για την αποδέσμευση, αλλά και ακόμα και αυτός που θεωρεί ότι η αποδέσμευση δεν είναι εφικτή, καλή μεν, αλλά δε γίνεται, την αντίθεση που έχει μόνο με την ψήφο στο ΚΚΕ μπορεί να την εκφράσει. Γιατί όλοι οι άλλοι είναι με τη λυκοσυμμαχία.
Στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές πρέπει να εκφραστεί το λαϊκό ανάστημα, που μπορεί να σηκωθεί στην αντιλαϊκή πολιτική.
Σ’ αυτή την εκλογική μάχη, αυτό που λέμε, ότι είναι μια η μάχη που δίνεται σε τρεις κάλπες, κάποιος κόσμος μπορεί να μην το καταλαβαίνει και να μπαίνουν στο μυαλό του διαφορετικά κριτήρια. Όμως η μάχη είναι ενιαία και δίνεται με πολιτικό κριτήριο, σε κάθε δήμο και σε κάθε περιφέρεια. Γιατί η σκληρή καθημερινότητα του λαού μας περνάει και από αποφάσεις που παίρνουν τα Δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια, γιατί αυτά δεν είναι αυτοδιοίκηση, είναι τοπικό και περιφερειακό κράτος.
Οι Δήμοι επιβάρυναν το ήδη τσακισμένο λαϊκό εισόδημα με τέλη, με παράβολα, με πρόστιμα, υποβάθμισαν υπηρεσίες, συρρίκνωσαν υπηρεσίες, διέλυσαν τις εργασιακές σχέσεις. Εδώ, ο Δήμος Φλώρινας, για παράδειγμα, έκλεισε παιδικούς σταθμούς και αν δεν παρεμβαίναμε στον Δημοτικό Συμβούλιο η Λαϊκή Συσπείρωση, η ΟΓΕ με το Σύλλογο Γυναικών, το ΠΑΜΕ με το Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων, το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών, θα είχαν επιβληθεί τροφεία στους παιδικούς σταθμούς. Βάλαν πλάτη και οι δήμαρχοι και οι συνδικαλιστές της ΠΟΕ - ΟΤΑ για να μειωθούν κατά χιλιάδες οι εργαζόμενοι στους δήμους, συρρικνώνοντας τις υπηρεσίες, και αντικαθιστώντας αυτό το δυναμικό με ελαστικά απασχολήσιμους. Πρέπει ο εργαζόμενος να καταλάβει τι σημαίνει ανταγωνιστικότητα. Ανταγωνιστικότητα σημαίνει ακόμα πιο φτηνός εργάτης το μεροκάματο να πιάσει πάτο να μην υπάρχουν εργασιακά δικαιώματα, να είσαι στην κυριολεξία στη διάθεση του δήμαρχου του περιφερειάρχη του εργοδότη του κράτους.
Τι λένε αλήθεια, γιατί αυτό, οι «ικανοί», οι «καλοί», «τα πρόσωπα ταανεξάρτητα», θα παιχτεί ακόμα περισσότερο, τι λένε αυτοί οι ανεξάρτητοι για τις δεσμεύσεις που απορρέουν στη λειτουργία των δήμων, όχι από τα μνημόνια, αλλά από την κεντρική πολιτική με τη στάμπα της ΕΕ;
Οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, οι οποίοι και για τους σημερινούς και για τους αυριανούς εν δυνάμει κυβερνήτες είναι δεδομένοι, τι σημαίνουν για τους δήμους; Σημαίνουν ότι τελειώνουμε με τα κονδύλια, τα συνταγματικά κατοχυρωμένα υποτίθεται, με τα οποία επιχορηγούνταν οι δήμοι από το κεντρικό κράτος για τις λειτουργικές τους δαπάνες και τα έργα. Τι σημαίνει όταν τελειώσουν αυτοί οι πόροι; Σημαίνει νέα εκχώρηση πεδίων στην ακόμα πιο άγρια οικονομία της αγοράς, στο ιδιωτικό κεφάλαιο και στην πρόσβαση σε αυτές τις υπηρεσίες με βάση την τσέπη σου. Τι θα κάνουν, για παράδειγμα, οι δήθεν ανεξάρτητοι; Θα παραδώσουν την αποκομιδή απορριμμάτων στους ιδιώτες με ό,τι αυτό σημαίνει για τους εργαζόμενους εκεί και για το ύψος των ανταποδοτικών τελών; Θα επιβάλουν τροφεία στους παιδικούς σταθμούς; Θα τους παραδώσουν και αυτούς στους ιδιώτες; Θα αυξήσουν τα δημοτικά τέλη για να ισοσκελίσουν τους προϋπολογισμούς;
Από όλα αυτά προκύπτει ότι ανεξάρτητοι δεν υπάρχουν. Ή θα υπηρετείς την κυρίαρχη πολιτική με αυτά που σου ορίζει για το δήμο σου, για την περιφέρεια, ή θα την αντιπαλεύεις, θα διεκδικείς, θα οργανώνεις το λαό, θα προσπαθείς να δώσεις μια ανάσα, αλλά ταυτόχρονα θα λες στο λαό την αλήθεια, ότι εσύ πρέπει να πάρεις την εξουσία, ότι εσύ πρέπει να στοχεύσεις ψηλά, ότι εσύ δεν πρέπει να αρκεστείς με τα ψίχουλα.
Έχει λοιπόν, πρωταρχική σημασία στη δύσκολη διπλή εκλογική μάχη αυτή των ευρωεκλογών και των εκλογών για τη Δημοτική και Περιφερειακή Διοίκηση, τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ να βγουν ενισχυμένα, ισχυρά! Γιατί ενιαία είναι η αντιλαϊκή πολιτική που διαπερνά όλους τους μηχανισμούς από το Ευρωκοινοβούλιο μέχρι τους δήμους και τις περιφέρειες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου