Να μιλήσω για τους φίλους μου...

Είχα να δω δέκα χρόνια το Θόδωρο, ακριβώς δέκα χρόνια.

Ο φίλος μου ο Θόδωρος, οικοδόμος-σιδεράς, ψυχωμένος κομμουνιστής του αγώνα, με καρδιά μεγάλη, μεγαλύτερη  από τις τεράστιες ροζιασμένες του παλάμες, ευαίσθητος και καλλιεργημένος, με άπειρο διάβασμα –παρηγοριά στην εργασιακή του περιπλάνηση, - χάριζε τις βαρυφορτωμένες του βιβλιοθήκες όταν άλλαζε τόπο - παλεύει τη ζωή του, ένα χρόνο τώρα, στο Βανκούβερ χτίζοντας ουρανοξύστες, για τα  γραφεία των πολυεθνικών και τις κρεβατοκάμαρες των μεγαλοαστών...

Χωρίς δικό του «κεραμίδι», φρόντιζε τα κεραμίδια των άλλων, πάντα, κι έχτιζε το κεραμίδι όσων είχαν να το πληρώσουν, ώσπου τον βρήκε η κεραμίδα της ξενιτιάς...

Μέσω skype οι πρώτες εικόνες και οι πρώτες αμήχανες κουβέντες...

Σε ένα εργατικό συγκρότημα μιας υποβαθμισμένης γειτονιάς με χαμόσπιτα, σε ένα διαρκές πολιτισμικό σοκ, χωρίς τέλος... «ποιά εργατική τάξη;» μου λέει γελώντας πικρά, «εδώ δουλεύουν μόνο φυλακόβιοι, με το σώμα ταπετσαρία από τατουάζ,σε τρώνε λάχανο»...

Πάνω από τριακόσιες χιλιάδες πρέπει να είναι πλέον οι έλληνες μετανάστες, την τελευταία τετραετία, της κρίσης και του μνημονίου.

Ανώνυμες ιστορίες για τους οικονομικούς δολοφόνους της συγκυβέρνησης των κρυφοφασιστοανθρωποειδών, ψιλά γράμματα για την εύθραυστη «δε βαριέσαι» ευζωία της Τσικνοπέμπτης, που δεν πείθει πλέον ούτε  καρναβαλιστές...

Κατά τα άλλα, όλα καλά, όλα ανθηρά... 

Η ανεργία στο 29%, οι εργολάβοι της ΔΕΗ, άρα κι οι εργαζόμενοι(;!;) απλήρωτοι, να πιάσουμε όλοι μαζί το... πλεόνασμα, ο ωραίος Πάρις θα εκτεθεί (κι άλλο) και θα σώσει (εδώ γελάνε) το ΠΑΣΟΚ στις περιφερειακές κλογές στη Δυτ Μακεδονία, στην Ουκρανία οι φονιάδες ναζί ακροβολιστές εκτελούν νοσοκόμες και πυροσβέστες στο όνομα της εκ της ΕΕ εκπορευόμενης "ελευθερίας" και "ανεξαρτησίας"(θου κύριε!..).

Ας αντισταθούμε στην μνημονιακή λαίλαπα, να εντείνουμε τον αγώνα μας, αντί να υπομένουμε, μετρώντας χαμένους φίλους και απώλειες, κάθε είδους απώλειες, εκτός ή εντός μας.

Παύλος Μουρουζίδης, 

Μέλος της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.